Sophia Koene

Bij mijn ouders thuis waren er altijd dieren; een hond, kat, konijnen, kippen en ganzen. Na een paar jaar bewijs leveren dat ik serieus was en de zorg volledig op mij zou nemen, kwam er rond mijn 10e een pony. De band met sommige dieren is intens. Het verkregen vertrouwen is ontroerend, ik zou het nooit willen schaden. Laat staan dat ik mijn dier zou willen doden om het bijvoorbeeld op te eten. Maar als ik ziel en zaligheid leg in de zorg voor mijn dieren en mijn eigen dieren nooit zou willen eten, waarom die van een ander dan wel? Sinds mijn vroege tienerjaren eet ik geen vlees meer. Nooit heb ik het gemist en het heeft me altijd een fijn gevoel gegeven dat ik met mezelf in het reine kon zijn wat dit betreft. Ik consumeerde wel zuivelproducten; ik had geen idee welke impact  dat had en dacht dat daar geen dieren voor gedood hoefden te worden. Pas jaren later leerde ik wat productie en consumptie van dierlijke producten in het algemeen bijdraagt aan milieuvervuiling, verzuring van oceanen, uitsterven van soorten, hongersnoden en gezondheidsschade. Het probleem is veel breder dan ‘alleen’ het dierenleed wat ermee gepaard gaat. Waar ik vroeger van mening was dat ik de keuze voor mezelf maakte - niet wilde bijdragen aan dierenleed, niet hypocriet wilde zijn - heb ik nu de overtuiging dat we allemaal een steentje zouden moeten bijdragen. Dit is een ethische kwestie.  

Wat mij betreft sluit Sea First perfect aan bij deze visie. Ik heb veel vertrouwen in een organisatie die haar visie uitdraagt door enorm veel kennis en inzet. De agenda is eenduidig en de motivatie is zuiver en integer: het grote maatschappelijke belang. De manier waarop, namelijk voorlichting en kennisoverdracht, is naar mijn mening een heel effectieve, verantwoorde en duurzame manier om te bereiken dat meer mensen keuzes maken vanuit inzicht.